جلسه اول کلاس «رابطه عشق» – پاییز 98

مهمترین اصل عشق و عاشقی آن است که برای برد و باخت نیست؛ رابطه‌ای که طرفین به دنبال بردن باشند رابطه عشق نیست. برد، صرفا منظور رقابت نیست و عوامل جانبی مطرح می‌باشد، مانند پول، ماشین، و در کل امتیازی که با وارد شدن در رابطه نسیب شخص می شود. عشق به معنی دوست داشتن خصایل شخصیتی و اخلاقی طرف رابطه می باشد و در راستای آن تمایل به رشد و شکوفایی معشوق به وجود می آید. رابطه عشق رابطه ای است که طرفین رابطه از اعماق وجود رشد و تعالی طرف مقابلشان را می‌خواهند و در راستای آن می‌کوشند؛ به همین جهت عشق موجب پیشرفت متقابل طرفین است.

تصاحب طرف مقابل به معنی آنکه وی را از دوستان و آشنایان ایشان جدا کند و هاله‌ای بین او و اطرافیانش بکشد در رابطه یک رفتار اشتباه است و باعث انزوا و جلوگیری از رشد طرف مقابل می‌گردد، که در نتیجه رابطه ذکر شده رابطه عشق نخواهد بود.

کنش ها و واکنش های خودآگاه و ناخودآگاه در رابطه، جهت گیری رابطه را شکل می‌دهند که هر کسی با توجه به خصایل اخلاقی خود در رابطه کنش و واکنش انجام می‌دهد. عیب جویی و حق به جانب بودن در رابطه اشتباهی است که مانع از شکوفایی مقابل می شود.